przez Joasia » środa, 4 lutego 2015, 13:42
Nie wiem, czy w dobrym dziale to piszę, ale wpadł mi w ręce taki oto judykat - może się komuś przyda:
Orzeczenie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 19 czerwca 1937 r.
C III 170/36
Publikatory
Lexis.pl nr 372804
Przegląd Sądowy 1938 poz. 596 str. 317
Zb. Orz. 1938/IV poz. 187
Teza:
Każdy wydział zamiejscowy podlega tylko administracyjnie sądowi okręgowemu, jednak proceduralnie jest odrębnym sądem; przeto skarga apelacyjna na wyrok wydziału zamiejscowego powinna być wniesiona do tegoż wydziału, nie zaś do sądu okręgowego.
Przewodniczący: sędzia dr St. Śliwiński.
Sędziowie: Z. Kerékjártó (sprawozdawca), dr B. Dobrzański.
Prokurator: L. Karłowski.
Sąd Najwyższy w sprawie Augusty Ernestyny A. przeciwko Pawłowi A. o rozwód, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej powódki na wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 października 1935 r.,zaskarżony wyrok uchylił, postępowanie apelacyjne zniósł i skargę apelacyjną na wyrok Sądu Okręgowego w Chojnicach Wydziału Zamiejscowego w Starogardzie z dnia 15 lutego 1935 r. odrzucił.
Uzasadnienie
Powódka domagała się w drodze powództwa orzeczenia, że zawarte pomiędzy powódką a pozwanym przed Urzędem Stanu Cywilnego w Tczewie dnia 30 stycznia 1913 r. małżeństwo rozwiązuje się z winy pozwanego, oraz że pozwany winien zapłacić powódce koszty sporu.
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, oraz o przyznanie kosztów sporu według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy w Chojnicach Wydział Zamiejscowy w Starogardzie wyrokiem z dnia 15 lutego 1935 r. uwzględnił powództwo.
Na skutek skargi apelacyjnej pozwanego, który wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów sporu obu instancji według norm przepisanych, a na wypadek rozwiązania małżeństwa o uznanie obu stron za winnych rozwodu, Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 14 października 1935 r. zmienił zaskarżony wyrok, powództwo oddalił, przyznając pozwanemu od powódki tytułem kosztów sądowych kwotę 74 zł 20 gr, zaś adwokackich kwotę 300 zł.
Wyrok powyższy zaskarża powódka skargą kasacyjną, wnosi o jego uchylenie i orzeczenie w ten sposób, że przywraca się moc prawną wyroku Sądu 1. instancji i zasądza się pozwanego na zapłacenie kosztów sporu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i odesłanie sprawy poprzedniej instancji do ponownego rozpoznania.
Zarzuca naruszenie prawa materialnego, a w szczególności § 1568 kc.
Pozwany wnosi o zatwierdzenie zaskarżonego wyroku i przyznanie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych, z podwyżką z § 5 rozp. z dnia 13 lutego 1933 r. o 100% ponad normę ustawową.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Każdy wydział zamiejscowy podlega tylko administracyjnie sądowi okręgowemu, jednak proceduralnie stanowi on odrębny sąd, dla utworzenia którego nie jest wprawdzie wymagana specjalna ustawa (art. 2 § 2 usp ), wymagane jest jednak wydanie należycie ogłoszonego rozporządzenia Ministerstwa Sprawiedliwości (art. 3 usp), co nie dotyczy zwykłych wydziałów sądu okręgowego (§ 33 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 1932 r. Regulamin ogólny wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich; Dz. U. 1932 r. Nr 110 poz. 905), których podział dotyczy wewnętrznego urzędowania, objętego regulaminem.
Wydział więc Zamiejscowy w Starogardzie jest proceduralnie odrębnym Sądem od Sądu Okręgowego w Chojnicach. Z uwagi więc na miejscową właściwość tegoż Wydziału Zamiejscowego, skoro tenże w 1. instancji wydał wyrok w dniu 15 lutego 1935 r., przeto w myśl art. 393 § 2 i 3 kpc , gdy wyrok w niniejszej sprawie został doręczony z urzędu, jako orzekający rozwód (§ 625 niem. upc i art. XXXI § 2 pkt 2 przep. wprow. kpc), w dniu 29 marca 1935 r. do rąk pełnomocnika pozwanego, zaskarżenie tegoż wyroku winno było nastąpić w ciągu dwutygodniowego terminu z art. 393 § 1 kpc, czyli najdalej do dnia 12 kwietnia 1935 r. włącznie i to przez wniesienie skargi apelacyjnej do Wydziału Zamiejscowego w Starogardzie, a nie do Sądu Okręgowego w Chojnicach, w myśl wyżej przytoczonych powodów. Tymczasem pełnomocnik pozwanego zaskarżył wyrok skargą apelacyjną, nadaną na pocztę w dniu 11 kwietnia 1935 r., jednak skierowaną do Sądu Okręgowego w Chojnicach, która do tegoż Sądu wpłynęła dnia 12 kwietnia 1935 r. Gdyby w najkorzystniejszym wypadku dla pozwanego, w myśl art. 181 § 4 kpc, uważać oddanie pisma na pocztę przez Sąd Okręgowy w Chojnicach dnia 17 kwietnia 1935 r. pod adresem Wydziału Zamiejscowego w Starogardzie za równoznaczne z wniesieniem go do Wydziału Zamiejscowego w Starogardzie, to skarga apelacyjna pozwanego była w myśl art. 393 § 1 kpc spóźniona (por. analogiczne orzeczenie Izby Karnej Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1937 r. 3 K 2108/36).W konsekwencji wyrok Wydziału Zamiejscowego w Starogardzie z upływem dnia 12 kwietnia 1935 r. uprawomocnił się. W tym stanie rzeczy spóźniona skarga apelacyjna winna była być w myśl art. 396 kpc zwrócona.
Ponieważ powyższe uchybienia w myśl art. 434 kpc Sąd Najwyższy bierze z urzędu pod rozwagę, jako naruszające istotne przepisy postępowania, przeto w myśl art. 437, 440, 441, 417, 213 kpc wyrok Sądu Apelacyjnego ulega uchyleniu, skarga apelacyjna odrzuceniu, przy zniesieniu postępowania w Sądzie Apelacyjnym.